Grasparkiet

De grasparkiet (Melopsittacus undulatus) is een gezellige vogel om in huis te hebben, dit is ook een van de redenen dat hij of zij zo populair is als huisdier naast de valkparkiet en de kanarie. Maar hoe komt het dat de grasparkiet zo populair is? 

Grasparkieten in het wild

Om deze vraag te beantwoorden is het belangrijk dat u wat meer weet over deze vogel. In het wild komt de grasparkiet hoofdzakelijk voor in het binnenland van Australië. De grasparkieten leven daar in grotere groepen. In tijden van droogte kunnen deze groepen zelfs groeien naar vele duizenden vogels die van waterbron naar waterbron zwerven. In gevangenschap is aangetoond dat de grasparkiet soms tot 20 dagen zonder water kan, doordat er bij de verbranding van de voedingstoffen al water vrijkomt. Dit water word dan gelijk gerecycled in het lichaam.

In het wild eet de grasparkiet hoofdzakelijk onkruidzaden en net ontkiemde plantjes. Daarnaast gaat een insect op zijn tijd er ook prima in. Ze eten niet alleen uit de plant of uit de boom, ook de grond afstruinen voor verse zaden is een gewoonte, dit zal ook terug te zien zijn bij onze vogels in de volière of in de kweekkooi. Omdat het bijzonder sociale dieren zijn is het belangrijk ze minimaal per paar te houden. Een enkele vogel zal wel tammer worden, maar verijst zeer veel aandacht omdat anders verveling snel zal toeslaan waardoor de vogel gaat veren plukken of stil in een hoekje gaat zitten. In het wild broed de grasparkiet graag in de holen in (dode) eucalyptus bomen. Als er geen geschikte plek gevonden kan worden zal de grasparkiet met zijn scherpe snavel zelf een holletje knagen. Dit versterkt ook de broeddrift, de vogel gaat dan zijn eigen nestlocatie maken, het los geknaagde materiaal word dan op de bodem gebruikt om de eitjes stevigheid te bieden. Grasparkieten maken geen nest maar leggen hun eitjes zo op het hout neer. Er word gebroed in de periode van Augustus tot januari.

Grasparkieten in gevangenschap

De grasparkiet is in Europa al circa 150 jaar aanwezig. Ze werden in Europa ingevoerd om in kooien en volières te houden. In gevangenschap kan de grasparkiet 15 tot 20 jaar oud worden. Het record voor een grasparkiet staat op 29 jaar. Maar vaak overlijden de vogels eerder door ziektes, verkeerde voeding, ontsnappen of ergens tegenaan vliegen. Het is een rustige vogel die ook goed bij andere vogels kan zolang er maar genoeg ruimte is. Zelf heb ik er circa 10 in een volière zitten waar ook gewoon zebravinkjes, kanaries kwartels, valkparkieten etc inzitten. Het zijn socialiserende dieren, en zullen ook wel eens naar een andere parkietensoort toetrekken (neophema’s).

Door de grote populariteit zijn er inmiddels vele kleurslagen bekend welke ik niet kan bespreken om het artikel kort genoeg te houden. De wildkleur van de vogel is de bekende groen/geel kleurstelling. Maar inmiddels is de blauw/wit kleurstelling ook goed ingeburgerd. Daarnaast zijn er witte en zelfs grijze kleurstellingen of variaties hierop bekend. Het verenkleed van de grasparkiet bestaat uit zogenaamde donsveren welke zorgen voor warmte. Dit is de isolatielaag voor de vogel, daarnaast zijn er dekveren welke daaroverheen liggen. Deze geven een water afstotende laag waardoor de vogel niet ziek zal worden. De grasparkieten ruien in de buiten volière 2 keer per jaar (voorjaar/najaar) om hun winterjasje aan te doen of weer te verliezen. Binnenshuis kan het door de onregelmatige temperatuur en daglicht lengte vaker per jaar voorkomen dat de grasparkiet gaat ruien. Dit is normaal, zorg ervoor dat de vogel voldoende krachtvoer krijgt gezien dit een zware periode is voor de energievoorziening.

De lichaamstemperatuur van de grasparkiet is circa 40 tot 42 graden Celsius. Dit is vergeleken met de mens opvallend hoog. Hierdoor is de parkiet ook gevoeliger voor koude en tocht. Indien de grasparkiet het koud heeft zal hij zijn veren opzetten “bol zitten” en wat ineenduiken. Hierdoor zal er een maximale isolatielaag voor de vogel ontstaan om zo de warmte van zijn lichaam te behouden. Om warmte kwijt te raken gaat de grasparkiet sneller ademen. Aangezien vogels niet kunnen zweten (net als honden) moeten zij door ademhaling hun overtollige lichaamswarmte kwijtraken. De ademhaling kan dan oplopen naar 80 tot 100 keer per minuut. Hierbij zullen ook de vleugels uitgespreid worden om de laag warme lucht om het lichaam smakelijker kwijt te raken.

Kweken met grasparkieten

Het mannetje en het vrouwtje (pop) zien er bij grasparkieten hetzelfde uit. Het enige verschil wat zichtbaar is (wanneer de vogel broedrijp is) is de neusdop. Bij de man is deze licht tot donkerblauw gekleurd. Terwijl deze bij de pop bruin tot beige gekleurd is. Bij jonge grasparkieten is dit echter moeilijk. Beide soorten hebben een beige tot lichtblauwe neusdop. Het is daarom aan te raden te wachten tot de parkiet circa 9 tot 10 maanden oud is. Dan zijn ze geslachtsrijp en is het onderscheid ook duidelijker te zien.

Grasparkieten broeden graag in een broedblok of zogenaamd berkenblok. Het popje zal om de dag een eitje leggen. Dit kan soms oplopen tot 9! stuks. Normaliter is dit vaak 5-6 eitjes. Het popje begint vaak al met broeden bij het leggen van het 2e eitje. U kunt ervoor kiezen de eitjes dan om te wisselen met zogenaamde dummy eitjes. Wanneer het popje klaar is met leggen legt u alle gelegde eitjes weer terug. Hierdoor zorgt u ervoor dat de jongen allemaal rond dezelfde tijd uit zullen komen en zo een gelijke kans krijgen. De pop blijft wel in het blok na het leggen van het 2e ei, het mannetje zal haar in het broedblok, of bij de ingang ervan voeren. Na achttien dagen komen de eitjes uit. Als de jongen vier tot 5 weken oud zijn zullen ze uitvliegen. Hierna worden ze nog circa 2 weken gevoerd worden door de ouders waarna ze zelfstandig zullen gaan eten. Op dat moment kunt u ze ook weghalen bij de ouders om eventueel tam te maken. Wettelijk mogen grasparkieten van de ouders gescheiden worden als ze 43 dagen oud zijn (ruim 7 weken)